10 Mayıs 2010... Hayatımın akışını sonsuza dek değiştiren o kötü günün üzerinden tam 14 yıl geçti.
Daha 22 yaşındayken trafik kazasında aramızdan ayrılan ağabeyim Halil İbrahim Geneş, o günden beri her anımda eksikliğini hissettim.
Hayattaki güzel ve zor anlarımın her birinde yanında olmasını dilediğim abim, her zaman şefkatli eliyle beni saran, doğru yolu gösteren bir pusula gibiydi. Gitmesiyle birlikte, şakalaşmalarımız, küsmelerimiz ve her anımız birer hüzün yarasına dönüştü.
Kendisi gibi karakterli ve mert bir ağabeyim olduğu için sonsuz şanslıydım. Kardeşlik ruhunun en güzel örneğini bana yaşatan abim, bana kelimelerle tarif edilemeyecek bir sevgi ve bağlılık aşıladı. Onun gibi bir ağabeyim olduğu için her zaman şükrettiğimi ve onun gösterdiği yolda yürümeye çalıştığımı belirtmek isterim.
Ağabeyim sayesinde bu hayatta iyiyi ve kötüyü, doğruyu ve yanlışı öğrendim. Şımardığım tek insandı o. Gittiği gün şımarıklıklarım sona erdi ve omuzlarıma büyük bir sorumluluk bindi. Anne babamın acısını paylaşmak, kardeşimin ablası olmak ve ona sahip çıkmak... Bunların hiçbiri bana zor gelmedi. En zor ve en acı olanı ise "abi" dediğimde sesini duymamak, ihtiyacım olduğu an yanımda olamamasıydı.
Ölüm ansızın geliyor derler ya... Aynen öyle oldu. Hayatımı baştan aşağı değiştiren bu ayrılık, bana ölümün ne kadar acı ve katlanılması zor bir şey olduğunu öğretti. İnsanoğlunun ne kadar aciz ve çaresiz olduğunu o gün anladım.
14 yıldır sesini duyamadığım abimi çok özlüyorum. Hayat ummadığımız anda hiç beklemediğimiz şeyler yaşatabiliyor. Bu yüzden sevdikleriniz yanınızdayken değerini bilin. Bu hayatta para, mal, mülk ve mevki her şey geçici. Tek gerçek ölüm. Ölümün olduğu bir dünyada hiçbir şey önemli değil ve olmamalı da.
Başta bana babalık yapan, en güzel kardeşliği sunan, sırtımı yasladığım dağ olan çok özlediğim öteki yarım abim Halil İbrahim Geneş'i ve cümle ebedi dünyaya intikal etmiş geçmişlerimize Allah'tan rahmet diliyorum.
Hep kalbimdesin canım abim, seni çok özledim…
