Dün yolda tesadüfen rastlaştık,
Epeydir görmemişim,
Görünce fark ettim.
Sen de üç zaman, ben diyeyim beş zaman…
Çok üzgünüm ama,
Değişmişsin,
Nerdeyse tanıyamayacaktım,
O kadar yabancı geldin…
Zaman teker teker geçerken,
Sen, beşer - onar geçmişsin.
Yorgun, bitkin görünüyordun,
Her şeyden vazgeçmişsin.
En çok da kendinden,
Senden geçmişsin…
Çok mutsuz görünüyorsun dedim,
Çok mutsuz mu görünüyorum? Dedin,
Acıyla güldün.
Sadece o kadar mı görünüyorum?
O zaman,
Hiçbir şey görünmüyorum dedin,
Ve ekledin;
Kalbim ağrıyor,
İçim acıyor,
Gönlüm sızlıyor,
Yüreğim yanıyor,
Aklım ağlıyor!
Damarlarımdaki çığlıklarımla,
Sus pusum,
Çırpınışlarımda kayıbım.
Çıkışlarımı kaybettim,
Kayboldum hayatımda,
Adeta
Yok oldum,
Kendimden geçtim,
Kendimden gittim.
…
Bir kişi, kendinden gitmeye görsün,
Bir daha kimseye gidemiyor!
Gidemez…
İnsanın, kendisiyle, yabancılaşacak kadar kendinden uzak kalması çok acı tabi…
Sana, bana, bize sesleniyorum;
Lütfen kendini bu kadar adama.
Yaşamında, kendini unutacak kadar parçalanma.
Fark et;
‘Sen yoksan, kimse yok!’
Sözüm, kendine;
Bu hayat benim mi?
Yaşamımın neresin deyim?
Kimin için yaşıyorum? Diye soran herkese…
